Zelfacceptatie bij gevoelens van het andere geslacht

 

 Zelfacceptatie en identiteit als pasgeborene

zelfacceptatie en identiteitZelfacceptatie, niet altijd eenvoudig. Eén van de eerste uitspraken die je als pasgeborene onbewust meekrijgt, is het antwoord op de vraag `Is het een jongetje of is het meisje`. Het geslacht bepaalt op dat moment jouw identiteit.

Je komt terecht in blauw kamertje of in een roze kamertje, jouw kleertjes zijn stoer en blauw of lief en roze. Je speelgoed is aangepast aan jouw identiteit. Je wordt aangesproken op jouw identiteit. Je moet voldoen aan verwachtingen die daarbij horen.

Maar wat nu als je de behoefte hebt om af en toe eens `anders` te zijn. Wat betekent dat nu voor jouw zelfacceptatie.

 

 

Zelfacceptatie en identiteit onderweg naar volwassen worden

Gaandeweg kan een puber, een jong volwassene, er achter komen dat zijn identiteit innerlijk niet altijd even duidelijk is. En natuurlijk mag je als jongetje met poppen spelen. En natuurlijk mag je als meisje in bomen klimmen en met auto`s spelen.

Maar wat nu als er van binnen nog iets knaagt. Ergens ben je nog niet helemaal jezelf. Jouw zelfacceptatie hangt aan de identiteit en van binnenuit komen andere signalen.

Verwarrend! Heb je dan een andere geaardheid, ben je homoseksueel of biseksueel? Of vraagt het andere geslacht aandacht van jou. Gewoon omdat die aandacht even nodig is, omdat dat ook een beetje van jou is. Nee, dan kun je nog altijd heteroseksueel zijn en je zoekt naar balans. Een balans die de maatschappij, jouw omgeving, niet altijd accepteert.

Deug ik niet, ben ik ziek? Wat is er aan de hand, wat gebeurt er met me? De omgeving accepteert mij misschien niet zoals ik ben en dan accepteer ik mezelf ook maar niet. Dus geen zelfacceptatie!

 

Geen zelfacceptatie is verwarring is stress

verwarring en zelfacceptatieOp onderzoek uit gaan is dan wat je veelal doet. Vanuit de stress, soms vanuit ongelukkig zijn. Soms ben je depressief. Je onderzoekt wellicht je geaardheid. Ontmoetingen met anderen leren je meer over jezelf. Je gaat het gesprek aan met jezelf, met je omgeving en is het heftig dan zoek je hulp via je huisarts bij een psycholoog of seksuoloog.

Je gaat wellicht experimenteren, waarom ook niet. Je mocht als jongen ook met poppen spelen, waarom zou je dan niet eens snuffelen in de kledingkast van je moeder of eens een jurk passen. Dan blijkt kleding ineens heel dichtbij jezelf te komen. De stof, de kleuren, de uitstraling en soms de geur doen iets met je. Dat is gek, dat lijkt ongewoon, dat is spannend, dat is verwarrend. En omdat dat spannend is en omdat je niet weet hoe jouw omgeving hier op reageert, is de kans groot dat je dit geheim houdt. Het hebben van een geheim is natuurlijk ook weer spannend.

Op den duur breekt het je op, is mijn ervaring. Heel spannend, een groot geheim, dus spanning en liegen over jezelf. Uiteindelijk aanvaard je jezelf niet, je leeft voortdurend met stress. Met zo’n groot geheim ben je uiteindelijk niet eerlijk naar jezelf en naar jouw dierbaren. Je laat een belangrijk deel van jezelf niet zien. Je leeft niet compleet.

 

Zelfacceptatie als basis voor zelfvertrouwen

Een grote groep mannen en vrouwen laat een belangrijk deel van zichzelf niet zien. Bang voor zichzelf, bang voor de omgeving. Echter hoe mooi mag het zijn als je wel jezelf mag laten zien. Hoe mag het zijn als je compleet bent. Hoe mooi mag het zijn dat jij kiest voor jezelf.

Hoe mooi is het dan dat je jezelf accepteert. Zelfacceptatie als basis voor zelfvertrouwen.

 

Uitingsvormen in een volgend blog

Tussen leven geheel volgens het geslacht waarmee je als pasgeborene op de wereld kwam en hoe jij je dan voelt of uit, zit een soms heel grote wereld. Deze wereld is vaak schimmig, heeft soms een ordinaire lading, kan heel mooi zijn en is zeker heel divers. Daarover gaat mijn volgende blog.

Heb je vragen over dit onderwerp, bel of mail me gerust. Kijk op www.b-lifecoaching.nl voor meer informatie.

2018-11-21T09:42:58+01:00februari 14th, 2016|Blogs|2 Comments

2 Comments

  1. Debby 23 november 2016 om 14:40

    Hoi Willem,

    Een tijd geleden heb je me gevraagd om een reactie te plaatsen onder één van je artikelen. Ik had je artikelen gelezen, en heb toen een privé bericht aan je geschreven. Een uitgebreide reactie.

    Op verzoek, om misschien jou, mezelf en anderen verder te helpen, volgt hier mijn reactie van destijds. Ik schrijf deze reactie in een nieuwe post.

    Ondertussen kijk ik wel wat anders tegen dingen aan (ik bedoel, de tijd heeft zijn werk gedaan, maar dit was hoe ik destijds dacht. Ik ben nu in zekere zin wat rustiger. Weet in ieder geval wel beter wat ik wil. Eerlijk gezegd was ik, toen ik je dit schreef, meer zoekende.

    Groetjes Debby

  2. Debby 23 november 2016 om 14:40

    Hallo William,

    Ik kom erop om u te schrijven, omdat ik een aantal van uw blogs heb gelezen. Erg interessant.
    Uw visie ook. Hoe mooi is het om ‘uzelf’ te mogen zijn.

    Voor mij geldt in feite dat ik jarenlang geworsteld heb. Eigenlijk mijn hele leven. Als ik erop terug kijk.
    Ik heb nooit echt bewust geweten wat er in mij leefde: ‘Het gevoel dat ik een vrouw ben.’ Dit heb ik altijd gecamoufleerd door me te obsederen (obsessies te ontwikkelen voor andere zaken). Het moge duidelijk zijn dat dit niet echt goed voor me was :-)

    Nu is het zo dat, het is inderdaad bevrijdend om jezelf te zijn. Ik ben het in principe. Ik geef uiting aan mijn vrouw gevoelens en doe wat goed voelt.

    Maar over twee weken ongeveer, ga ik naar een hormonendokter. Zoals het eruit ziet.
    Ik ben nu 29 jaar, en ik onderschrijf de dingen wel, die u schrijft.

    Zo las ik, dat je pas echt een 100 procent relatie met iemand aan kan gaan, als je jezelf accepteert en 100 procent eerlijk bent naar jezelf.

    Nu ben ik dit wel, maar er is toch altijd een omgeving om rekening mee te houden.
    Zo ging ik van mensen vragen, of ze me bij mijn vrouw naam wilden noemen. Die is ‘Debby’. Dit is een gefingeerde naam. Mijn echte naam is anders, maar die houd ik (nog) even voor mezelf. Mijn echte, door mijzelf bedachte vrouw naam, bedoel ik.

    Inderdaad is het zo (ik las ergens ‘eenzaamheid’ in een stuk dat u schreef) dat je behoorlijk eenzaam kunt worden van de keuzes die je maakt.

    Ik had hier een heel leven, ingericht, op basis van hoe het ‘hoorde te zijn’ zo ongeveer. Maar inderdaad, in mij, knaagde er altijd iets.

    Ik voelde dat dingen niet 100 procent waren. Dat ik niet 100 procent eerlijk was naar mezelf.
    Als je dat dan op een gegeven moment wordt, dan lijkt er ineens heel veel verloren te gaan.

    Maar eigenlijk geloof ik dat dit wel meevalt. Momenteel ben ik in ieder geval in de situatie, dat ik aardig wat transgenders, transseksuelen ken. Ze zijn allemaal in transitie, of hebben deze geheel doorlopen.

    Zij verlichten mijn eenzaamheid. Geven mij het gevoel dat ik niet alleen ben.

    Dus ja, we zien wel hoe het verder gaat. Over twee weken dus een afspraak met een hormoondokter. Wie weet ga ik echt hormonen nemen. Om daadwerkelijk in transitie te gaan.

    Je leeft tenslotte maar 1 keer. En waarom jezelf aanpassen aan de maatschappij. Ik voel dat ik liever word doorgeschoten om wie ik ben, dan dat ik mezelf langer in verborgenheid blijf ophouden. Een ongelukkig leven leid, van ellende van het dak spring, en andere mensen om me heen een leven zie leiden in vrijheid.

    Waarom zij wel, waarom ik niet?

    Geen reden.

    Groetjes!

    Debby

Laat een reactie achter