Zelfacceptatie bij gevoelens van het andere geslacht

 Zelfacceptatie en identiteit als pasgeborene

Zelfacceptatie, niet altijd eenvoudig. Eén van de eerste uitspraken die je als pasgeborene onbewust meekrijgt, is het antwoord op de vraag `Is het een jongetje of is het meisje`. Het geslacht bepaalt op dat moment jouw identiteit.

Je komt terecht in blauw kamertje of in een roze kamertje, jouw kleertjes zijn stoer en blauw of lief en roze. Je speelgoed is aangepast aan jouw identiteit. Je wordt aangesproken op jouw identiteit. Je moet voldoen aan verwachtingen die daarbij horen.

Maar wat nu als je de behoefte hebt om af en toe eens `anders` te zijn. Wat betekent dat nu voor jouw zelfacceptatie.

Zelfacceptatie en identiteit onderweg naar volwassen worden

Gaandeweg kan een puber, een jong volwassene, er achter komen dat zijn identiteit innerlijk niet altijd even duidelijk is. En natuurlijk mag je als jongetje met poppen spelen. En natuurlijk mag je als meisje in bomen klimmen en met auto`s spelen.

Maar wat nu als er van binnen nog iets knaagt. Ergens ben je nog niet helemaal jezelf. Jouw zelfacceptatie hangt aan de identiteit en van binnenuit komen andere signalen.

Verwarrend! Heb je dan een andere geaardheid, ben je homoseksueel of biseksueel? Of vraagt het andere geslacht aandacht van jou. Gewoon omdat die aandacht even nodig is, omdat dat ook een beetje van jou is. Nee, dan kun je nog altijd heteroseksueel zijn en je zoekt naar balans. Een balans die de maatschappij, jouw omgeving, niet altijd accepteert.

Deug ik niet, ben ik ziek? Wat is er aan de hand, wat gebeurt er met me? De omgeving accepteert mij misschien niet zoals ik ben en dan accepteer ik mezelf ook maar niet. Dus geen zelfacceptatie!

Geen zelfacceptatie is verwarring is stress

Op onderzoek uit gaan is dan wat je veelal doet. Vanuit de stress, soms vanuit ongelukkig zijn. Soms ben je depressief. Je onderzoekt wellicht je geaardheid. Ontmoetingen met anderen leren je meer over jezelf. Je gaat het gesprek aan met jezelf, met je omgeving en is het heftig dan zoek je hulp via je huisarts bij een psycholoog of seksuoloog.

Je gaat wellicht experimenteren, waarom ook niet. Je mocht als jongen ook met poppen spelen, waarom zou je dan niet eens snuffelen in de kledingkast van je moeder of eens een jurk passen. Dan blijkt kleding ineens heel dichtbij jezelf te komen. De stof, de kleuren, de uitstraling en soms de geur doen iets met je. Dat is gek, dat lijkt ongewoon, dat is spannend, dat is verwarrend. En omdat dat spannend is en omdat je niet weet hoe jouw omgeving hier op reageert, is de kans groot dat je dit geheim houdt. Het hebben van een geheim is natuurlijk ook weer spannend.

Op den duur breekt het je op, is mijn ervaring. Heel spannend, een groot geheim, dus spanning en liegen over jezelf. Uiteindelijk aanvaard je jezelf niet, je leeft voortdurend met stress. Met zo’n groot geheim ben je uiteindelijk niet eerlijk naar jezelf en naar jouw dierbaren. Je laat een belangrijk deel van jezelf niet zien. Je leeft niet compleet.

Zelfacceptatie als basis voor zelfvertrouwen

Een grote groep mannen en vrouwen laat een belangrijk deel van zichzelf niet zien. Bang voor zichzelf, bang voor de omgeving. Echter hoe mooi mag het zijn als je wel jezelf mag laten zien. Hoe mag het zijn als je compleet bent. Hoe mooi mag het zijn dat jij kiest voor jezelf.

Hoe mooi is het dan dat je jezelf accepteert. Zelfacceptatie als basis voor zelfvertrouwen.

Uitingsvormen in een volgend blog

Tussen leven geheel volgens het geslacht waarmee je als pasgeborene op de wereld kwam en hoe jij je dan voelt of uit, zit een soms heel grote wereld. Deze wereld is vaak schimmig, heeft soms een ordinaire lading, kan heel mooi zijn en is zeker heel divers. Daarover gaat mijn volgende blog.

Heb je vragen over dit onderwerp, bel of mail me gerust. Kijk op www.b-lifecoaching.nl voor meer informatie.