Parttime transgender?

I`m out

DSC_2394bbSommige mensen doen er een leven lang over om te ontdekken wie ze zijn. Soms ontdekken we al snel wie we zijn en wat we willen. Bij mij is het leven een grote zoektocht geweest, en zal het wel blijven, naar wie ik ben of nog meer ben. Luisteren naar mijn gevoel was aanvankelijk niet mijn grootste kracht en als ik al luisterde dan was wat ik voelde soms doodeng. Parttime transgender?

Na vele jaren iets te hebben met travestie, crossdressing, na vele ontmoetingen, na lezen, na experimenteren, na relatiebreuken, na zelfonderzoek, na burn-out, was wel duidelijk dat mijn vrouwelijke kant af en toe even naar buiten wilt.

En zo geschiedde……….na een heel lange weg van wel 40 jaar. Af en toe ben ik gewoon even vrouw en dat vrouw zijn voelt als een warme innerlijke deken.
Het geheim moest maar eens over zijn. Klaar. Ik ben een man en trots op mijn man-zijn. En af en toe ben ik vrouw want dat voelt zo fijn. Parttime transvrouw, crossdresser, travestiet of transanders geef het maar een naam. Ik ben wie ik ben!

I’m out! En omdat ik er mijn missie van ging maken om anderen, die in hetzelfde beklemmende schuitje zitten, te begeleiden, moest ik zeker wel uit de kast.  Als je jezelf wilt zijn dan kun je eigenlijk niet anders dan uit de kast komen en gaan staan voor wie je bent. Al is dat maar een keer in de week of in de maand of minder vaak.

Niet elke transgender voelt zich dus niet thuis in het geslacht waarin hij of zij is geboren. Ik heb veel bewondering en waardering voor diegenen die kiezen voor een transitie. Doen als dat bij je past!

Er zijn echter nog heel veel meer mensen die een beetje van het één en een beetje van het ander zijn.

 

Time-out

dsc_8383bDe bevrijding van de coming-out duurde even en toen werd ik stil. Time-out! Ik ben een man, heb een mannenlijf en daar voel ik me goed in.

En af en toe ben ik vrouw en dan wil ik er perfect uitzien als vrouw. En dat botst. Dat botst niet alleen omdat die twee niet bij elkaar passen. Dat botst ook in de grote boze buitenwereld met al zijn vooroordelen. Dat botst ook met mijzelf omdat ik een vrouwbeeld heb dat bij mij zou moeten passen.

Ik heb inmiddels rondgekeken in allerlei community`s. Van T&T-avonden, T-bijeenkomsten, hulpgroepen, fb-vriendinnen tot heel seksgerichte sites.

 

Wat valt me op:

  • daar waar de eigenwaarde goed is, de zelfacceptatie goed is, is er zelfvertrouwen (die les had ik als lifecoach al geleerd)
  • (parttime)transvrouwen doen hun best mooi te zijn en gaan daarbij vaak over de top en niet zo zuinig ook
  • je lijkt het pas echt “goed te doen” als je geheel of gedeeltelijk in transitie gaat
  • je lijkt het pas echt “goed te doen” als je als (parttime) transvrouw supermooi, elegant, zelfs ook sensueel uit en alleen in die rol te herkennen bent
  • veel parttime transvrouwen beleven hun “hobby” in het geheim
  • er wordt heel vaak een seksuele uitingsvorm gekozen (dan wordt je natuurlijk gezien)
  • partners staan vaak zo goed als geheel buitenspel
  • de transgender is inmiddels bekend, de parttime transgender, travestiet en crossdresser, is nog vaak verstopt

Als je nu van jezelf mag zijn wie je bent en de grote boze buitenwereld veroordeelt dat niet, dan zou het super zijn. En zo is het vaak niet.

We hebben natuurlijk allemaal van die (belemmerende) overtuigingen. We vinden onszelf niet mooi genoeg, wat we voelen kan toch niet waar zijn, wat zal die ander dan wel niet denken, mijn partner wijst me af.

Wees wie je bent, ga dat aan en richt je leven in zoals jij bent. Pas dan ben je voor jezelf en voor anderen een complete relatie. En dat valt warempel niet mee. Parttime transgender,  dat vraagt tijd, inzet, onderzoek, aangaan en geduld. Daar kan een time-out goed voor zijn.

 

Ervaring

transgendercirkelAls coach van (parttime) transvrouwen ervaar ik dat het schakelen van man naar vrouw en terug belemmerend kan zijn voor het werkelijk uiten. Schakelen vraagt kiezen, timen en kost energie. Het “zijn” is fijn en geeft energie.

Te mooi, te vrouwelijk kan een vorm van perfectionisme zijn. Daar zit vaak wel (faal)angst en onzekerheid achter. Angst voor afwijzing en eenzaamheid. Of een angst om verplichtingen te moeten aangaan (je was toch een jongen!).

Inmiddels is de transgendercirkel gestart. Een plek waar je veilig en discreet jouw gevoel mag uiten. Een plek om jouw innerlijke gevoel te mogen uiten naast het uiterlijk vormgeven. Om vandaar uit weer een vorm te vinden, voor het (parttime)transgender zijn, die past in jouw dagelijks leven.

 

Je snapt natuurlijk wel dat ik ben geïnteresseerd naar jouw ervaring of bevinding. Laat het me weten. Wie weet levert het ons weer nieuwe inzichten op.

William Slotboom

14 Comments

  1. Anoniem 11 oktober 2016 om 12:15

    Mooi geschreven William, open en eerlijk.

  2. Nelly Cornelis 12 oktober 2016 om 13:26

    Duidelijk verhaal. Als partime t meid herken ik 80 %
    Maar dat is de strekking van je verhaal ook niemend is wat het lijkt en zeker is iedereen uniek. Wat me treft is het plannen en momenten vinden. Mij maakt dat deel dat ik me vask eenzaam voel.

    Nelly Cornelis

  3. william 18 oktober 2016 om 17:14

    Beste Nelly,

    Ik herken zeker ook jouw opmerking over eenzaamheid. Het gevoel komt soms op momenten dat het uiten niet kan. Je zult dan maar uitstellen. En als de balans dan naar de “foute” kant doorslaat…………dan kun je je verdomd alleen voelen.

    Fijn dat je een reactie schreef.

    Met een lieve groet, William (soms Amilia)

  4. Tess 28 oktober 2016 om 23:08

    Beste William, we hebben zo ik uit je verhalen begrijp veel overeenkomsten. Ik ben ook een parttime transvrouw/T-Girl, en ik ben voor het eerst ‘naar buiten’ gegaan in dec 2015. Het schakelen van man naar vrouw was in het begin lastig, zeker toen ik nog alleen aan crossdressing deed (dus geen pruik, geen make-up en zonder borsten). Gaande weg gaat dat steeds makkelijker, ofschoon, als ik als man veel stress heb gehad, het schakelen veel meer tijd kost.
    Ik ben gedeeltelijk uit de kast gekomen, wel voor mijn ex-vrouw en twee kinderen en voor mijn beste vrienden en vriendinnen. Op mijn werk kan ik mijn part-time ‘vrouw zijn’ niet delen met anderen. Soms is dat lastig maar doorgaans kan ik het heel goed hanteren.
    Ik ben ook leidinggevende, en geef leiding aan een onderzoeksgroep van 30 medewerkers. Daarbij stel ik ook de mens centraal, en probeer net als jij op een creatieve manier denkprocessen in gang te zetten. Ik beleef daar erg veel plezier aan, ofschoon je soms wel erg lang moet wachten, voordat je een concreet resultaat kunt zien.Mijn ervaringsverhalen staan op de website travestie.org.

  5. Sabrina ter Horst 17 maart 2017 om 19:51

    Hallo William,

    Ik vind jouw verhaal hartstikke goed en ben het gloeiend met jou eens, dat zelfacceptatie en vervolgens zelfvertrouwen de meest kardinale basispunten zijn om goed met dit soort gevoelens om te kunnen gaan. Omdat jij ook andere transgenders coacht, vind je mogelijk ook mijn verhaal interessant, ook al ben ik uiteindelijk wel verder gegaan dan jij, maar heb ik vanaf het begin dat (in mijn prille jeugd nog lang niet bestaande) Yogyakarta Principle 3 van 2006 eigenlijk al volledig omarmde. Ik had dus het enorme geluk dat ik met uitsluitend wat stemoefeningen, maar totaal zonder medische ingrepen, al echt als vrouw i.p.v. als “man in jurk” bleek te kunnen overkomen. Daardoor kon ik dus doodgewoon helemaal zelf gaan ervaren, wat ik met mijn sinds mijn 4e helaas onderdrukte vrouwelijke gevoelens aan kon en aan wilde. Medische ingrepen zijn daarbij totaal niet meer bij mij opgekomen. Volgens mij zit het je man of vrouw voelen tussen je oren en niet tussen je benen.Mijn verhaal vind je in : ” http://www.continuum.nl/het_lichaam/lichaamsaanpassing_is_een_dogma “,waar je wel even met je muis op de eerste alinea van mijn tekst moet gaat staan. Dan popt er een blauwe balk op, die je moet aanklikken om mijn hele verhaal te kunnen lezen. Hopelijk heb je hier iets aan in je coach activiteiten. Met mijn huidige partner hebben wij overigens met mijn ex en huidige vriend nog steeds leuke gezamenlijke etentjes. Ik wens ook jou nog een hartstikke gelukkig leven toe.

  6. william 26 mei 2017 om 08:48

    Hoi Sabrina, ik heb jouw verhaal gelezen. Geweldig hoe jij dicht bij jouw zelf blijft. De buitenwereld ziet “ons” natuurlijk liever als of man of vrouw. De transgenderwereld wil eigenlijk ook het mooiste of het beste van of man of vrouw. Het lijkt dus verwarrend als er sprake is van een man- en vrouwuitingsvorm in één persoon. Of zoals bij jouw dat je niet kiest voor verdergaande aanpassingen. Ik merk ook dat transgenderwereld zich juist verschuilt achter de buitenwereld. Ik daarmee te zeggen dat transgenderpersonen zichzelf verloochenen, omdat de buitenwereld hen niet zou accepteren. Deels wellicht waar, echter dat is alleen te doorbreken als wij onszelf toestaan te zijn wie we zijn. Dank voor je reactie.

  7. Lightskin 9 september 2017 om 03:31

    100% mee eens, tof van je hoe je het beschrijft. Ik voel het ook zo!
    Acceptatie net achter de rug en nu mijn leven aan het inrichten. 25 jaar en een moeilijke tijd achter de rug qua het acceptatieproces. Mede ook omdat ik een halfbloedje ben & dit wat ik doe totaal niet geaccepteerd word in de Antilllen.
    Iedereen moet zichzelf kunnen zijn en er mag voor mij part wel wat meer onderzoek
    komen naar wat voor gender de travestiet uit.
    Woon samen met mijn vriendin en ben vorig jaar uit de kast gekomen met een dubbele tong en bibberende beentjes.
    Een jaar later (deze week) mijzelf als eerst als “vrouw” aan haar getoond en ze vond het prachtig.
    Achteraf kreeg ze het toch weer moeilijk maar we hebben erover gepraat.
    We zijn beide jong dus moeten er nog een weg in vinden maar dat moet wel goed komen.
    Hebben ook een zoontje maar ik weet niet of ik het hem ooit moet gaan vertellen, straks veranderd het een hele hoop en dat wil ik voorkomen.
    Ben zelf nog student en vind het fijn om me 1 x per week om te kleden.
    Nog nooit echt naar buiten geweest maar wel erg de neiging er toe, moet alleen die drempel nog over.
    Ik zou er voor de klas ook graag een presentatie over geven om dit onderwerp meer bespreekbaar te maken maar ik ben erg bang voor de gevolgen daarvan, dus dan maar niet en een mannelijke houding zodat ze het niet merken.

    Voor jullie allen, hoe mannelijk je je ook soms voelt. Na 3 keer al je vrouwelijke kleding weggooien kan je beter gaan accepteren. Maak het bespreekbaar met je partner en evt je ouders of vrienden/vriendinnen.

    Maar vooral ; Be yourself! Je leeft maar 1 keer, dus geniet daarvan met volle teugen!

  8. william 12 september 2017 om 16:51

    Hoi Amanda,

    Dank je wel voor jouw openhartige reactie. Geweldig! Groetjes William (soms Amilia)

  9. Marcella 14 april 2019 om 11:47

    Hallo william/amilia.
    Mooi geschreven, kan mij hier deels in terug vinden. Ben getrouwd, en als mijn vrouw een paar dagen niet thuis is, draag ik haar kleding in huis. Zij weet dit, maar wil mij niet zo zien. Heb al eens gevraagd of ze mij wil opmaken met make up.
    Als ik haar kleren draag voel ik mij geheel vrouwelijk. Draag haar laarzen, korte rok, panties, en jurkjes, en slipjes en bh, en doe zelf lipstick en oogschaduw op. Heb dit al van kinds af aan.
    Vindt het alleen jammer dat ik dit alleen thuis draag, mijn grote wens is dit in het openbaar te dragen. Mijn andere wens is dat mijn vrouw mij hier meer in ondersteund en helpt.
    Het gevoel vrouw te zijn is zo geweldig. Ik begin dan ook te denken aan als vrouw zijnde samen te zijn met een man .
    Zou graag andere mannen willen ontmoeten, en ons samen als vrouw te kleden.
    Gr marcella

  10. william 15 april 2019 om 10:20

    Beste Marcella,

    Ik herken jouw wensen. Er is zelfs een grote wens.

    Je hebt hier een keuze in. Het gesprek aangaan met jouw partner is een heel belangrijke. Dat zal niet eenvoudig zijn en toch ligt daar de opening voor jullie beide, voor jou om jouw wens in te vullen, voor jullie samen om de relatie mooier te maken of om voor beide een passende vorm te vinden.

    Mocht je daar steun in willen, dan hoor ik dat graag.

    Met groet, William

  11. Pieter de Graaf 7 februari 2021 om 15:06

    Mijn verhaal over mijn leven.
    Hoi william.
    Ik ben nu 67jaar en ben 2x getrouwd geweest. Mijn eerste vrouw was 2x mijn leeftijd, en we waren heel gelukkig. Maar het was druk, zij had 6 kids waarvan 4 thuis. Dus op jonge leeftijd te druk met dat leven. Toen de Kids de deur uit gingen was ik 14 jaar getrouwd. 5 jaar daarna kreeg ze altzheim. Ik heb 8 jaar voor thuis gezorgd toen nog 6 jaar verpleeghuis. 2 jaar voor haar dood kreeg ik een schat van een vriendin, die helaas binnen het jaar kanker kreeg wat ongeneeslijk bleek. Wij hebben toen een heel snel leven gehad, maar na 12 jaar was het over. Nu ben ik bijna 2 jaar alleen en ben erachter gekomen dat het lopen in een rokje heerlijk is. Inmiddels draag ik een bh met zelf gemaakte vulling en toen ik voor de spiegel stond, verbaasde ik mezelf door, zomaar ineens te zeggen, je bent mooi in deze kleding. Inmiddels loop ik in kleding die ik wil. Ik zie mensen kijken en ben trots op mezelf. Ik ben er veel over gaan lezen en heb jou een keer geschreven op je site. Met als antwoord,  wees gelukkig dat is wat telt. Op dit moment ben ik gelukkig en denk dat het dragen van de kleding voldoende is. Ik weet dat ik door mijn drukke leven altijd gelukkig ben geweest en nu de rust er is ben ik aan de beurt. Ik geniet van alles wat nieuw voor me is. Dit alles dankzij onder andere jou site. Dank je wel. Liefs Pieter.

  12. william 8 februari 2021 om 16:52

    Beste Pieter,

    Best een heel heftig verhaal of leven tot zover. Fijn, nogmaals, dat jij je zo op deze manier kunt uiten en vooral ook aan jezelf mag geven wat jij nodig vindt.

    Het is ook gewoon een mooi positief verhaal en een klein complimentje voor mij. Dank je wel.

    Laat nog eens wat van je je horen, dat is voor veel mensen weer heel fijn.

    Met groet, William

  13. Marcella 28 oktober 2022 om 01:57

    Hallo william,
    Ondertussen gescheiden en moeilijk jaar gehad. Hulp gezocht bij mijn huisarts en psygoloog, maar die kunnen er weinig mee.
    Mijn verlangen om het te delen met iemand is groot, maar dat blijkt lastig. Heb een eenzaam leven, dus er valt weinig te delen.
    Gr marcella

  14. william 8 november 2022 om 17:55

    Hoi Marcella,

    Dat is allemaal natuurlijk heel vervelend voor je. Je mag altijd contact met me zoeken.

    Zie de site voor contactgegevens.

    Groet, William

Laat een reactie achter