Eenzaamheid onder transgender personen

Inhoud

• Een hobbelig pad.
• Eenzaamheid onder transgender personen ligt op de loer.
• Wegstoppen maakt je niet blij.
• Het mogelijke gevolg van wegstoppen.
• Je leeft maar één keer, maak keuzes.

Een hobbelig pad

Eenzaamheid onder transgender personen is groot. Onze maatschappij is best hard, zit vol met overtuigingen en patronen. Daar heb je als (parttime) transgender persoon mee te dealen. Dat is verdomd lastig als je tegelijk zo kwetsbaar bent.

De transgender persoon die kiest voor zichzelf, die kiest voor vrijheid, zal uiteraard allerlei hobbels moeten overwinnen. Niet onbelangrijk daarbij is het betrekken van dierbaren, vrienden en vriendinnen en werkomgeving. Boven alles staat natuurlijk weer de zelfacceptatie, eigenwaarde en uiteindelijk zelfvertrouwen, waar ik eerder een column overschreef.

Langs die vaak lange weg, drempels kom je overal tegen, kan het een mooie reis worden. Zo niet dan is de weg lastiger.

Eenzaamheid onder transgender personen ligt op de loer

Echter wanneer je een deel van jouzelf verstopt houdt, ligt eenzaamheid op de loer. Ik put hier uit eigen ervaring, ervaring van klanten en andere ontmoetingen en heb er een aantal onderzoeken op nageslagen. De feiten zijn uit “Worden wie je bent”, 2012:

1. Er zijn in Nederland naar schatting ruim 48.000 personen van 15-70 jaar ‘transgender’. Driekwart van hen is als man geboren.
2. De meerderheid van de transgender personen heeft werk, maar bijna de helft van de transgender personen is daar niet open over het trans-zijn.
3. Er zijn opvallend veel transgender personen afhankelijk van een uitkering. Een derde van de alleenstaande transgender personen heeft een inkomen onder de armoedegrens.
4. Vergeleken met de rest van de bevolking zijn meer dan twee keer zoveel transgender personen die aan het onderzoek meededen eenzaam, hebben zeven keer zo veel van hen ernstige psychische problemen en hebben tien keer zo veel ooit een zelfmoordpoging ondernomen.
5. Ruim 40% van de transgender personen heeft te maken met negatieve reacties.

Daar word je niet blij van. Echter de groep die het transgender personen zijn in deeltijd vormgeeft, lijkt vele malen groter. De weg naar transitie is niet aan de orde. Het woord transgender is immers ook een paraplubenaming voor iedereen die niet precies past in de traditionele man- of vrouwverhouding. Daaronder vallen onder andere travestieten, transseksuelen en androgyne personen.

Overigens wil ik meegeven dat een transitie traject gepaard kan gaan met veel stress en dat het belangrijk is zo’n traject te ondergaan met alle steun van wie je maar kun bedenken.

Wegstoppen maakt je niet blij.

Eigenlijk ben je “anders”. Je twijfelt over wie je bent en het is vaak een lange weg om er achter te komen wie je bent. Sommigen doen daar een leven over, sommigen weten het snel. Soms komen er omstandigheden op je pad. Ontmoetingen met homoseksuelen, een ontmoeting met een travestiet of anderszins. Die ontmoetingen lijken dan iets bij je te raken en vervolgens stop je het weg. Zo ook kan het zijn dat personen van het andere geslacht jou een spiegel voor houden. Ook ik heb een duidelijke love-map, een vrouwbeeld. Zo’n vrouw zou ik ook wel willen zijn. Ook dat kun je weer wegstoppen.

Vaak volgt er wel een experimenteerfase waarbij je als transgender persoon zoekt naar uitingsvormen, kleding aanschaft. Vaak over de top. Gezien worden, internet is bij uitstek zo’n plek om redelijk anoniem jezelf te uiten en te laten zien. Heel vaak verdwijnt alles weer in de vuilnisbak. Het zal toch niet waar zijn. Wat moet je hier mee. Wegstoppen dus!

Het mogelijke gevolg van wegstoppen.

Zo ook kan dit gaan in jouw relatie. Gewoon niet vertellen, wegstoppen dat gevoel. Met als gevolg je ziet jouzelf maar voor een deel en jouw partner ziet maar een deel van jou. Dat is pas eenzaam. En zeker geen volwassen relatie. Daar ligt ook de depressie op de loer of een relatiebreuk.

Dit alles werkt door in jouw welzijn van alle dag, in jouw omgang met anderen, op het werk. Ik sta er niet meer van te kijken hoeveel transen eenzaam zijn, niet lekker in hun vel zitten of zelfs hun baan kwijt raken.

Onverlet laat dat er een groep is, die zijn of haar weg vindt, mag zijn wie hij of zij is, daar een weg in vindt met dierbaren en werkomgeving. Of daar een weg in vindt om dit “zijn” te delen met gelijkgestemden. Er zijn inmiddels mogelijkheden genoeg, denk aan praatgroepen bij Transvisie, T&T-avonden, gendercafé `s en de Transgendercirkel.

Toch maak ik me zorgen om velen die zich terugtrekken uit angst voor zichzelf, de maatschappij en uit angst een partner te verliezen. Eenzaamheid onder transgender personen ervaar ik als heel groot. Eenmaal ver teruggetrokken, dus echt eenzaam, geen baan en grote armoede lijken slechts noodgrepen te resteren. Zelfmoord of prostitutie.

Je leeft maar één keer, maak keuzes.

Je bent niet alleen, er zijn mogelijkheden voor jouw eigen pad, ook jij bent een mooi mens. Lieve mensen, hou je ogen en oren open. Eenzame mensen komen vaak niet vanzelf van de bank of uit het isolement. Een klein zetje kan al helpen. Besef dat zo’n 5% van de mannen en vrouwen gevoelens hebben van het andere geslacht. Onze gezondheidszorg is wellicht hier niet op ingericht, echter er zijn wel degelijk mogelijkheden.

Ik ervaar als parttime transvrouw en als lifecoach dat begeleiding je op pad helpt naar een rijker leven. Pak je kans!